Manado

Eigenlijk waren we van alles van plan voor vandaag: we wilden naar Bunaken, een van de eilandjes vlak boven Sulawesi. Hier kan je prachtig snorkelen en tussen de schildpadden zwemmen! Of misschien toch naar Tomohon, hier heb je een grote, nog smeulende vulkaan. Bovenop is een vulkaanmeer (waar je niet in kan zwemmen, want dat is veel te heet). Of anders naar ‘de berg met de 1000 treden’ want dan heb je zo’n mooi uitzicht over de streek, en daarbij krijg je een heel voldaan gevoel omdat het ook wel inspannend schijnt te zijn...
Maar we waren (aangenaam) moe. Eigenlijk moesten we er allemaal niet aan denken om een wekker te zetten en een vol geplande dag tegemoet te gaan. Fer en ik hadden afgesproken niet aan ‘FOMO’ te doen (Fear Of Missing Out). We hebben al zo veel mooie dingen gezien en gedaan. En nog steeds zijn we enorm aan het (na)genieten! Dus... we blijven lekker thuis! Genieten van rustig aan doen... van het ontbijt dat Fino, de beheerder, voor ons heeft klaar gezet... lekker zwemmen in het zwembad...
Misschien heel onlogisch om geen gebruik te maken van de mooie activiteiten die deze omgeving nog meer biedt. En dat terwijl we er zíjn! Maar deze keus voelt goed dus we gaan er lekker van genieten.

Vanmorgen hoorden we voor het eerst geen harde geluiden rond 04:00/05:00. Dus we konden ‘normaal’ uit slapen! Wat voor mij betekende dat ik mijn bikini aan trok en wat baantjes in het zwembad trok toen ik wakker werd. De lounge-stoel van het terras heb ik voor het vakantiegevoel maar even in de zon gezet, nu het nog ochtend was. Ik kon merken dat de kids het prettig vonden om even hun eigen ruimte te hebben: ik kwam ze niet tegen ;)
Aan het eind van de ochtend kwam de beheerder even langs: hij had fruit voor ons gehaald! Niet veel later kregen we een bordje met vers gesneden partjes watermeloen aangereikt. En nu ligt onze fruitschaal vol met kleine snackbanaantjes (die kan je van zo’n enorme tros af plukken) en verschillende meloensoorten. Wat een luxe. Gisteren kwam hij ons koffie aanbieden toen Fer en ik in het zwembad lagen. Toen we later in de keuken kwamen zagen we dat hij de afwas had gedaan.
Nu heb ik zelf liever dat we op gelijkwaardig niveau connecten met de mensen om ons heen, in plaats van dat we als een koninklijke familie behandeld worden. Deze lieve meneer cijfert zichzelf helemaal weg en is erg dienstbaar. Ik hou me er maar aan vast dat hij waarschijnlijk blij is met zijn werk en gelukkig wordt van het feit dat hij ons verwent met leuke verrassingen.

Toen besloten we om vanmiddag nog even naar een shopoing mall te gaan. De meiden wilden graag naar de Levi’s store. We gingen naar Manado Town Mall III. Ongelofelijk hoe veel grote shopping malls er blijken te zijn in Manado. Opnieuw trokken we direct de aandacht met onze aanwezigheid. Verder vond ik het eigenlijk wel lijken op een doorsnee- shopping mall. Veel te groot en veel te veel, haha, ook al zaten er echt wel leuke winkels bij. De jeans bij de Levi’s waren natuurlijk veel te klein en bleken voor Indonesische begrippen echt wel duur te zijn. De polo-shirts van Polo (andere winkel) waren omgerekend €125,00 dus naar ons idee Europese prijzen. Uiteindelijk kochten Annelijn en ik een vestje, gingen we nog een paar keer op de foto en toen weer met de taxi naar huis.

Vanavond aten we opnieuw bij hetzelfde restaurant als eerder; gewoon omdat het echt goed en lekker eten is. Dit keer probeerden Fer, Thijs en ik voor het eten de gerenommeerde durian-drank. Dat is van die vrucht die zó schijnt te stinken dat hij niet mee mag in het vliegtuig. Elke Indonesiër die we gesproken hebben beaamt dat de reuk van deze vrucht niet te harden is, maar zegt vervolgens dol te zijn op de drank of cake die er van gemaakt is. Want hij ruikt heel vies, maar smaakt héél lekker, aldus mr. Marten destijds. Dus dat wilden we op de valreep nog wel even proberen. We waren het er direct over eens dat het drankje (in ons geval) inderdaad heel vies ruikt. Het zag er wittig uit en had de substantie van een milkshake. We kregen er zelfs een beetje onenigheid over, want de een (ik noem maar geen namen ;)) wilde het drankje per se uit de buurt hebben en de ander zag er het nut niet van in om het 20 cm te verplaatsen. Fer besloot het glas zo snel mogelijk achterover te gieten. Toen wist ik dat hij het niet te zuipen vond ;) Thijs vond het niet lekker maar ook niet vies en nipte wat het glas. En ik... ik probeerde een slokje of 6, 7...en ik vond het ook echt niet lekker en heb het vriendelijk aan de bediening terug laten geven (met dank aan Fer). We vonden allemaal dat het drankje smaakte zoals het rook. En dat was, naar mijn idee, naar verrotte uien. Thijs proefde er ook nog vanille in, en dat waren we met hem eens. Deze vrucht hoeft van ons inderdaad niet mee het vliegtuig in :)

Klaar met eten, lieten we ons weer ophalen. Het bleek dezelfde (jonge) chauffeur als op de heenweg te zijn. Ik hoorde achteraf van Annelijn dat, voordat we gingen, deze jongen de flitser aan zette en (‘Fer’ en) Annelijn vol in het gezicht aan het filmen was (het was natuurlijk al donker). Tijdens het rijden pakte hij weer zijn telefoon, zette hem op de selfie-stand, en toen werd iedereen achterin ook even gefilmd. Hoewel er altijd wordt gebeld en geappt achter het stuur, ging dit wel heel snel en ook nog een stap verder. Het foto’s willen maken lijkt een onderdeel van de cultuur te zijn, maar ik was er nu wel even klaar mee.
Toch we kwamen weer heerlijk thuis. We waren moe en we gingen allemaal naar onze kamers. Thijs en Annelijn zijn de Lama’s aan het kijken, ik hoor ze steeds lachen, haha. Lee zit nog even lekker in de huiskamer beneden.
Fer en ik hebben onze koffers vanmiddag al grotendeels gepakt. Morgen worden we om 11:30 opgehaald en jawel, dan gaat de terugreis beginnen. Maar dat is morgen. Voor nu: selamat tidur.